Dancing in the rain

Ki Ora mooie mensen,

Een nieuw bericht van mij uit Nieuw-Zeeland, dit keer uit Kohukohu. De lucht is blauw, de vogels fluiten, het gras groen en het water helder. Ik heb niet veel geschreven, want alles hier nodigt me uit om te spelen, te tuinieren, te lezen, te kijken, te zitten en ademen, te zijn en gewoon te zijn. Maar ik denk aan jullie en stuur liefde over de oceaan iedere dag. Het liefst zou ik jullie allemaal uitnodigen om samen te luisteren naar de vogels.

Mijn leven hier is een avontuur, een tocht vol bergen en bochten. Mooi, opwindend, spannend, leuk, nieuw, interessant. Ik word constant uitgedaagd om de controle los te laten, om te vertrouwen, om te gaan en te weten dat alles goed is. Ik ontmoet nieuwe mensen, ga naar nieuwe plekken en zie nieuwe dingen en alles verandert iedere dag.

De afgelopen week was ik ziek, griep, snot, moe, jullie kennen het vast. Ik kwam van de camping en ging terug naar Waiora Gardens, waar ik al eerder was, helemaal in het noorden. Er gaan geen bussen en ik was van plan te liften, maar ik wilde niet bewegen en snot liep als een waterval. Op dat moment was reizen even niet leuk. Ik wilde alleen maar slapen, maar er was geen bed. Ik wilde thuis zijn, maar er was geen thuis. Ik wilde vrienden, maar ik was alleen. Het zijn interessante momenten vol lessen, over waarderen en willen, over loslaten, vertrouwen en over geven.
Alles kwam op pootjes terecht. In ruil voor eerdere masssage had ik een busticket naar ergens en daar was een huis. En in dat huis was een vriend van eerst en thee en een warm bad. En daar was een lift naar Noord en daar was zon. En toen kon ik drogen en rusten met een tuin vol sla en vrienden die zorgen.

Dat hele ziek zijn kwam niet uit te lucht vallen. Daarvoor was ik in Prana, een festival aan zee met yoga, workshops, live muziek en DJ’s. Eten en kamperen in ruil voor werken en ik was deel van een fantastische crew. Het festival voelde als thuiskomen in een grote familie, mensen die leven met hart en kunst en muziek. Die hun leven opdragen aan liefde, aan de natuur en aan zichzelf. Het was fijn om bij te dragen met werk en ’s avonds te dansen op drums en de prachtigste instrumenten en stemmen. Meer dan duizend mensen, veel kinderen, allemaal samen. Geen alcohol, geen drugs, enkel een natural high van het delen en vieren van het leven.
Mijn oud en nieuw vierde ik met vrienden, een zonnige dag met strand en zingen. Een prachtig concert in de avond en aftellen in Maori. Dansen onder de maan en uitwaaiden op het strand.
Ik wenste iedereen een jaar met zoveel mogelijkheden als je zelf durft te geloven, zoveel cadeaus als je durft te ontvangen, onuitputtelijke bronnen van liefde voor donker en voor licht.
De twee dagen erna waren regenregenregenreeeeeeeeeeegen. Alles nat, tenten onder gelopen, slapen op het podium, drogen bij het vuur. Het mocht te pret niet drukken, maar een snotneus was het resultaat. Ach, weer een nieuwe vorm van loslaten;)

Nu ben ik weer in Kohukohu, in werk wat, lees wat, rust wat. Ik ben nog twee weken hier en dan staat er een nieuw reis voor mijn neus. Met een Vipassana (stil zitten voor tien dagen) en een reis zonder plan naar het zuiden daarna.

Ik zwem als een vis in de Stille Zuidzee hier, op mijn gemak tussen bekende planten en rare vissen.

Liefs

Een nieuw-zee-land

Mooie mensen,

Ik ben in Nieuw Zeeland! Mocht het je benieuwen wat ik aan het doen ben aan de andere kant van de wereld, voeg dan je mailadres toe ergens op deze site en je krijgt een berichtje wanneer ik iets nieuws schrijf.

Het is alweer 3,5 week geleden dat ik Nederland verliet met kriebels in mijn buik en veel goede moed. De kriebels zijn gezakt en de goede moed groeit elke dag. Ze groeit naast plezier, geluk en enthousiasme.

Aangekomen op Auckland Airport ben ik heel gastvrij opgevangen door Suus en Rob, alsof ze mijn lang-niet-geziene oom en tante waren. Daar mocht ik slapen en bijkomen van de reis. We zijn naar de mooie stukjes natuur gereden en hebben een leuke sightseeing-tour gedaan.

Na drie dagen ben ik naar Kawai Purapura gegaan. Een Yoga Retreat Centre aan het randje van Auckland. Je gaat bij de grootste shoppingmall van NZ naar links en bij het rugbystadium naar rechts, het paadje op en dan… alleen maar groen! Deze plek is een kleine, groene bubbel in de stad. Als je de bouwmachines niet hoort lijkt het alsof we midden in de jungle zijn. Enorme bomen, papegaaien, prachtige bloemen, een rivier, en een zwembad! Het is groot, met wandelbos en bijna 100 mensen die hier wonen. Ik ben hier samen met 25 andere vrijwilligers en werk bij retreats, accommodatie, in de tuin, bij bouwklusjes en overige karweitjes.

Ik heb het hier heerlijk. Inmiddels heb ik een paar goede vrienden en we hebben het heel gezellig. Ik doe veel yoga en kan bijna elke dag lessen volgen. Dat is een grote luxe, het voelt bijna alsof ik zelf een retraite doe. Op vrijdagavonden geef ik dansles, wat een heel prachtig experiment is. Ik mag een mooie grote zaal gebruiken en iedereen mag gratis meedoen. Het heet ‘Moving from within’, waarin ik dansimprovisatie met de essentie van meditatie en yoga combineer. Ik vind het heerlijk om te faciliteren en mensen genieten ervan. Vanaf komende week ga ik massages geven. Ik voel me dankbaar dat ik zoveel mogelijkheden krijg om te leren en uit te proberen. Ik krijg goede feedback en mensen zijn open en eerlijk.

Genoeg te doen, zien en beleven dus! En af en toe gaan we op een ‘tikitour’ (avontuur), naar een strand of bos. De natuur is adembenemend mooi. De bomen zijn magisch, zó dik en groot en oud. Soms heb je wel 5 mensen nodig om er eentje te omarmen.

Ik ben geland, met mijn hele lijf, hoofd en hart. Dat duurde even, ook al is de overgang van cultuur veel kleiner dan in mijn voorgaande avonturen.

Maar ik ben hier, en ik ben goed. Heel goed.

Ik stuur duizend lentezoenen naar Nederland. Vang er één!

Liefs

Met zonder spullen

Het gewone leven gaat natuurlijk gewoon door. Chris en ik komen terug uit Pana – de stad- want ik had een afspraak bij de tandarts. Te veel tortillas gesnoept. We klimmen de berg op naar het huis waar we op mogen passen. Inclusief kokosnoten, gouden uitzicht en spinnende kat. Eindelijk thuis pak ik de sleutel als mijn oog valt op het houten luik. `Hè, dit luik staat open`, hoor ik mezelf zeggen, terwijl mijn hoofd verward terug gaat naar het moment van vertrek. `Hier staat een ladder`, zegt Chris, terwijl mijn oog omhoog kijkt naar het balkon. BAF BAF BAF! Luid gestamp op de bovenverdieping. Verschrikt kijk ik in de grote ogen van Chris, `vlug, verstop de tassen!` `We moeten iets doen!` fluistert Chris met iets van breekbare dapperheid in haar stem. `Liever mijn spullen dan mij`, fluister ik terug met minder zin om de boef te ontmoeten. In de verte zie ik een man op het pad lopen. Ik ren naar hem toe en vraag hem om hulp. Met zijn drieen gaan we naar binnen en onderzoeken elke hoek en elk gat. Niemand.. Er was geen mogelijkheid om ongezien te ontsnappen en toch is het huis leeg. De man vertrekt en Chris en ik vallen elkaar eerst bibberig in de armen om dan uit te barsten in een grote lachbui.

Dit was beroving nummer twee. Ik had geluk deze keer, op mijn schoenen na niets gestolen. Het meeste was ook al weg. Twee keer beroofd. Niemand gezien, spullen weg en geen spoor. De inbraken waren bijna elegant, zo subtiel zonder sporen, zonder rommel. Alsof een onzichtbare hand alles van geldwaarde pakt zonder de rest aan te raken. Een interessante ervaring, een goede les in loslaten. Ik kan zelfs een gevoel van compassie oproepen voor de mensen die zo arm zijn dat ze geen andere optie zien dan beroven.

Behalve deze twee onplezierigheden is mijn tijd in Guatemala fantastisch geweest. De mensen zijn zacht en vriendelijk, de natuur is schitterend en het uitzicht als een warme deken. Ik heb lieve vrienden gemaakt en voelde me thuis in mezelf en thuis in Atitlan. Ik heb genoten van tuinieren met vrienden, zingen, dansen, yoga, een massagecursus (aanmeldingen via info[at]arankamasseertjestressweg.nl) en sauna`s in paddestoelen van klei met vuur. Ook heb ik vrouwen bezocht die zelf hun katoen groeien, daar draad van maken, kleuren met natuurlijke pigmenten en daar prachtige sjaals van weven. Ik neem er een paar mee naar nederland, mocht je er een willen. Ik heb besloten om in plaats van onvrijwillig mijn spullen te laten stelen, deze vrouwen te steunen in hun handarbeid. Veel van deze vrouwen moeten een inkomen verzamelen voor hun familie en veel hebben niet meer dan 1,5 euro per dag te besteden voor de hele familie. Door te weven met traditionele methodes en de producten te verkopen kunnen ze een beter leven opbouwen en hebben de kinderen kans op educatie.

En dan nog wat. Mocht je me missen, dan heb ik goed nieuws. Ik ben over 6 dagen in Nederland.. Je kunt me komen knuffelen in het nieuwe bospaleis van papa en mama in Schijndel. Ik heb dus geen telefoon meer, dus stuur me een mailtje!

Ik geniet nog even van mijn laatste dagen in San Cristobal en vlieg dan via Cancun naar Madrid en Nederland.

Tot snel, joepiejajee!

Visfeest met vleugelige vrienden

Elegant is het niet.. Leuk wel! Licht puffend hijs ik mijn drie-meter-lange-stok-met-netje de lucht in. Ik vis matazano's, een soort mango/appels/peren die flatschen als ze van de boom vallen. Daarom vis ik ze met een net om ze daarna op te eten bij mijn havermout. Met cacao, want alles gaat hier gepaard met cacao. Vissen is mijn nieuwe hobby en wat een geluk dat mijn hutje op de heuvel omringd wordt met matazano-bomen. Het huisje van klei en hout waar ik in woon was een cadeautje, het kwam me zomaar aanwaaien. Het staat op de heuvel, 20 minuten lopen van het centrum van San Marcos. Perfect, want afgelopen weken was er een groot kermisfeestspectakel met heel veel fanfare en 'hippe' muziek. En de fanfare moet ook oefenen, minstens twee uur per dag, dus ik zit helemaal perfect op mijn heuvel. Ik heb een fantastisch uitzicht op het meer en de vulkanen, al wordt het elke dag neveliger. De regen komt en iedereen kijkt er naar uit. De aarde is droog en de blaadjes hangen slap.

Vele uren heb ik besteed op mijn stoepje, genietend van de rijke variatie aan vlinders en vogels en andere gekke beesten. Een vos, eekhoorns en nog meer dieren die geen nederlandse naam hebben.

Een stukje verder op de heuvel woonde een vriendin en een stukje naar beneden nog twee. Dus helemaal alleen was ik niet. We hebben vuur gemaakt en de sauna aangestoken. We hebben gedanst en gezongen en uren lang gepraat over het leven. Dat alles met warme cacao natuurlijk. Het leven is een feestje hier en het 'niets' doen heeft me bijzonder veel dingen geleerd. Dingen die ik nog wel eens vertel, als ik je weer in het echt zie.

Mijn vrienden zijn vertrokken en ik verlaat morgen ook mijn heuvel. Met dankbaarheid en een plek in mijn hart. Een schatkist vol aan mooie herinneringen.

Ik ga voor een tijdje wonen bij Emma en Severin, twee vrienden die ook weer vrienden zijn van iedereen die iets met Hridaya (van Mazunte) te maken heeft. Ik ga ze helpen met de tuin. De regen komt eraan en de zaadjes kunnen de grond in. Hoera! Ik ga tuinieren! Als opening beginnen we met een feest komend weekend, met cacao, vuur, muziek en een verplichte nachtelijke duik in het meer. We vieren het leven.

Ik voel me thuis hier. In mezelf en in Atitlan. Het is jammer dat het zo ver van Nederland is, want ik zou hier zo kunnen wonen. De openheid van de mensen, zowel van de Mayas als de reizigers is bijzonder mooi. De natuur is wonderschoon en er is genoeg te doen!

Zo vermaak ik me. Mijn ogen helder en mijn hart open.

Ik stuur mijn liefde met de wind.

In the vortex of the Lake

Alweer een blog? Heeft ze niets te doen?

Integendeel! Er gebeurt zo veel dat ik bang ben dat ik niet alles onthoud. Vandaar:

Mijn vertrek uit Mazunte was zacht. Omhelzingen van lieve armen als afscheid. De woorden in mijn oor gefluisterd: "This is your second home now". Met een hoofd vol herinneringen en een hart vol dankbaarheid loop ik het pad af naar de weg. Hand in hand met Chris. Onze tranen al opgedroogd. Het is goed, want wij missen elkaar wel, maar vergeten zullen we nooit. Mijn zware tas weer op mijn rug, het kleintje op mijn buik. Als ik in de camioneta stap zwaai ik nog een keer. Dag zee, dag huis, dag Hridaya, dag vrienden. Dag Chris.

En dan rijden we. Door de heuvels naar de stad. De zon gloeit als een reusachtige rode bol in de paarse lucht. Rood van liefde, denk ik licht weemoedig. Maar ook voel ik een enthusiasme van binnen. Ik ga weer op pad! Een nieuw avontuur, wat zal er op me wachten?

Guatemala!

Hallo, nieuw land. Hallo mooie mensen. Hallo prachtige natuur.

De reis naar San Marcos was pittig. Een hele dag hobbeldebobbel door de bergen. Zodra we Guatemala binnen rijden wordt alles zo mogelijk nog hobbeliger. Ik ben in een nieuw land, vertel ik mezelf. De weg ziet er precies hetzelfde uit als in Mexico. Op een ding na, op letterlijk iedere rots, steen, paal, muur, of overig plat oppervlak is met grote rode klodders verf geschilderd. Alsof elke meter ons eraan moet herinneren dat mensen hier de baas zijn. Een woord wordt constant herhaald. 'Lider'. Grote rode letters. O-ver-al! Ik kom erachter dat het een poltieke partij is. Ik stel me voor dat we in Nederland op iedere muur PVV zouden schilderen met rode letters. Pfjoew, gelukkig niet.

Als de zon zakt komt er door de mist langzaam een groot, blauw oppervlakte in zicht. Lago de Atitlan. Een meer omringt door vulkanen. Mijn thuis voor de komende onbepaalde tijd. En zo ben ik in San Marcos, de hippieplek der hippieplekken.

In het stuk dat ik nu ga schrijven ga ik proberen uit te leggen hoe het is hier. Stel je daarbij voor dat niets dat ik zeg in de buurt komt van hoe het echt is.

Kleine straatjes aan de voet van prachtige bergen. De natuur ruikt naar Portugal, zoals dennen. Maar dan gemixt met bananen en tropische planten. De kolibri vliegt zoevend door de tuin. De eerste ochtend werd ik gewekt door een eekhoorn leunend tegen mijn raam. Mijn eerste avond als ik aankom in het hostel waar ik over hoorde, hijgend en puffend van sjouwen met rugzak en bus, boot, heuvel, vraag ik of ze nog een bed voor me hebben. Nee sorry, vol. Op dat moment komt een vriendin uit Mazunte me tegenmoet. "Aranka! Ik dacht wel dat je het nog zou halen om vandaag aan te komen. Ik heb een bed voor je geboekt. Ik heb al betaald, kom maar mee." Dankbaar zucht ik diep, om me niet lang daarna op een zacht bed te laten ploffen. De volgende dag voel ik hoe moe ik ben van het lange reizen. Tijdens mijn ontbijt aan een tafel met een hoop reizigers, honden en ukelele's om me heen, bedenk ik me dat ik graag een rustige plek zou willen vinden. Ik ga op pad en bekijk de kleine straatjes waarin een interessante combinatie van toeristen en prachtige Maya mensen hun dag beginnen. Ik zie een bord La Paz, de vrede. Ik volg en kom bij een hostel omringd door prachtige tropische planten, bloemen en vogels. Meteen weet ik, hier wil ik verblijven! Er is nog een bed in el dormitorio, de slaapzaal. Eigenlijk verlang ik naar een plek voor mij alleen, maar de prijzen zijn hier hoog. Ik zou het graag even zien. Een Maya mevrouw met prachtige traditionele kleding laat me mijn bed zien. Een bed in een vide van een prachtige kamer van hout met grote ramen die openen naar de tuin. Ja! Ik wil hier slapen!

Ik verhuis mijn spullen en geniet van de kamer waarin de overige bedden onbezet zijn. En wat een geluk heb ik. Hoe het kan weet ik niet, want het is paasvakantie en hoogseizoen, maar al vier dagen heb ik deze prachtige kamer voor mij alleen voor de prijs van een slaapzaal-bed.

Ondertussen

Doe ik dansworkshops, kirtan en cacao-ceremonies, gisteren heb ik leren drummen bij het vuur. Er is yoga op elke straathoek en iedereen loopt op blote voeten. Ik heb vrienden gemaakt bij de soup&jam, en kom per straat minstens twee mensen tegen die voelen alsof ik ze al jaren ken. "What's your name? Aranka? I live there, come over for a coffee whenever you like!" Elke dag begin ik zonder plan en iedere dag plof ik in mijn bed met een tollend hoofd van een wervelende dag. De leukste ontmoetingen met mensen van over de hele wereld. Prachtige verhalen, open harten. Veel mensen die hier al maanden of jaren zijn: caught in the vortex of the Lake.

Ik moest even wennen hier. Aan de intensiteit van de hoeveelheid mensen, activiteiten en toerisme. Maar nu voel ik me thuis, heel erg thuis. Ik lach om het duizelingwekkende aanbod van therapieen, treatments en alternatieve methoden waar ik nog nooit van gehoord hebt. Alles is hier te helen. Er wordt hier heel wat ge-astrotravel-soundbowlhealing-juicecleanse-detox-chakrapurification-fast-ed. Maar ik vermaak me goed met yoga en dans en de boeiende gesprekken.

En toen zocht ik een thuis. Ik sprak met wat mensen over wensen en hoopte dat ik iets zou vinden met natuur en waar ik het meer kon zien. En iets rustigs, buiten alle centrumhektiek. En floeps, vanaf zaterdag heb ik een houten huisje in iemands tuin waar het ruikt naar verse dennenbomen en waar ik het meer zie vanuit de douche, de wc, de keuken en mijn bed. Ik kan er maar een week terecht, maar besloot het toch te nemen.

Vandaag was ik op bezoek bij vrienden van vrienden uit Mazunte met een retreatcenter en een tuin aan het meer en een puppy(!). Een fantastisch prachtige plek in een buurtdorp met 0 toeristen. Bijzonder aardige mensen die hulp zouden willen met de tuin. Laat ik dat nou precies leuk vinden. Of ik wil komen helpen met de tuin? In ruil voor mijn eigen kamer? Maar het kan pas vanaf de 12e? Precies als ik uit dat andere huisje moet? Oke, nu is het geen toeval meer. Ik weet niet wat er met dit meer aan de hand is, maar er is iets heel bijzonders hier. Ik heb nog nooit meegemaakt dat alles zo'n flow heeft. Ik doe helemaal niets, ik geef me over aan de dag, doe af en toe een wens en alles gebeurt. Ik lijk wel jarig op ieder moment. Ik vier het San Marcos leven dan ook volop. En ik lach met dankbaarheid. Wat een bijzondere les leer ik hier. Op het moment dat ik mijn angst voor wat er gaat gebeuren, mijn plannen en ideeen los liet en me overgaf aan de stroom, zwommen de vissen zo mijn mond in. Alsof het meer beter weet wat ik wil dat ikzelf..

Ik geloof dat ik mij ook in the vortex of the Lake bevind.

En ik hou het zo wel een tijdje uit.

Golvende eieren en een kloppend hart

Ik zit nu op het terras van Hridaya, de yogaschool. Ik kijk uit over een eindeloos blauwe zee. De wind verfrist mijn warme gezicht. Ergens in de verte ruik ik iets lekkers, waarschijnlijk enchiladas of zo. Ik kan niet ophouden met het kijken naar de vogels in de lucht, zwevend alsof ze gedragen worden door de wind. Grote zwarte vleugels, witte buiken, rode bek. Scherpe adelaarspoten. Ze lijken het leven te beschouwen van boven, soepel, maar accuraat.

Dit verhaal als poging tot delen van mijn Mexicaanse leven. Ik wil alles schrijven. Maar hoe vertel ik over de geuren van tacos met zilte zee, de kleur van de lucht vlak voor zonsopkomst, de helderheid van de sterren bij nieuwe maan, de vibraties van mijn dansende hart in meditaties? Ik zou graag vertellen over hoe blij ik ben, dansend met vrienden op het dak bij volle maan, onze monden vol ijs. Hoe de golven me nederig laten voelen als ik rollend door het zand aan spoel. Dat ik hardop lach als ik mijn bruine armen in het blauwe zeewater zie, terwijl ik me inbeeld dat ik een zeemeermin ben.

Ik ben een bofkont en een gezegend mens. Het leven is zacht en warm, de zee fris, de vriendschappen helder als het water. De yogaschool heeft een non-dualistische filosofie over het leven met een open hart, alles is een. Ik ben nog nooit in een community geweest waar ik kijk in zulke heldere ogen, waar ik aangekeken wordt zonder oordeel, zonder labels, zonder goed of fout. Ik ben ik, jij bent jij en samen zijn we wij. Mensen leven met aandacht, eerlijkheid en oprecht contact. Ik vind het bijzonder aangenaam. Geen pretenties. Geen voor wat hoort wat. Geen mijn en jouw.

Het leren over leven met een open hart fascineert me mateloos. Alle yogalessen en meditaties staan in het teken van 'the benefit of all beings', opdat eerlijkheid en transparantie, het cultiveren van liefde en compassie, voor eenheid en harmonie zorgen. We leren over aanwezig zijn, present, aandacht voor wat nu hier is, niet wat later wellicht. Geen angst voor dat wat komen gaat, maar enthousiasme voor waar nu je hart is.

Ik heb drie weken de module 1 cursus gevolgd, wat afgesloten is met een certificaat. Daarna ben ik voor 10 dagen de stilte in gegaan. Dat deed ik al in november, en dat heeft me zo geïnspireerd dat ik dat opnieuw wilde doen. Dit keer een heel ander avontuur. De retreat in november voelde heel erg als volhouden, discipline en intens nieuw materiaal. Deze tweede keer was veel gemakkelijker. Ik was comfortabel in de stilte, ik voelde me heel ontspannen. Ik heb in stilte hard gelachen bij het observeren van wat er in mijn hoofd gebeurt, van de constante golven aan gedachten die aanspoelen. Om te delen, een greep van een aantal seconden aan gedachten tijdens meditatie: 'goed, ik moet nu stilzitten, stilte, hart, eieren koken, niet vergeten eieren te koken, ik kan die blauwe pan wel gebruiken, o nee stilte, adem in, adem.., wat kostten die eieren eigenlijk?, ik hoop dat er niemand thuis is, shit stilte is moeilijk, hart, hij zei aandacht op het hart, ja, het zou echt onhandig zijn als mijn huisgenoten thuis zijn, dalijk gaan ze praten, ik heb zin in eieren, hart, hart...' Zoiets gaat dat dan. Dagelijks 5,5 uur zitten, proberen de stilte te vinden, maar het grootste gedeelte van de tijd komen de bizarste, onrelevantste en oppervlakkigste gedachten voorbij. Ook veel herinneringen, het meisje op het campingstoeltje, liefjes thuis en wensen voor de wereld. Ik kan niet goed vertellen hoe veel impact deze maand op me heeft gemaakt. Maar ik voel me fris, blij en ik merk dat ik veel beter kan genieten van het moment. Ik herken wanneer mijn hoofd onnodig gaat piekeren over wat er in de toekomst wellicht zou kunnen gebeuren. Ik kan beter afstand nemen van dingen die ik stom vind, zoals huisbazen, geld en oorverdovende, valse fanfares om 06.30 in de ochtend.

En ik was jarig! Dat was heerlijk. Chris heeft met me gevierd, we zijn hermanitas del corazon, zusjes van het hart. Ik had een prachtig feestje in het pas geopende restaurant van vrienden, met kaarsjes, raw-vegan-chocolatecake en een heleboel fijne mensen van de yogaschool en omstreken.

Ja, het leven is een paradijs.

En gaat aan het eind van de week een nieuwe wending nemen. Ik ga naar Guatemala, waar ik nog nul plannen heb. Alles weer open, leeg en nieuw. Chris blijft hier, net als mijn andere vrienden en de yogaschool. Spannend om een nieuwe weg te gaan, want ik voel me hier heel erg thuis. Maar ik kijk er ook naar uit, laat maar komen dat avontuur. Want ik heb mijn hart als kompas en gids, als beste vriend en stevige ik. En mijn hart klopt, klopt altijd, en dus is alles mogelijk.

Ik mis ook Nederland. Niet de haast, de snelheid van de klok, de individualiteit, maar wel jullie, ja jullie. En Nederlands, en schone straten, en pindakaas. Ik heb zelfs gefantaseerd over een bruine boterham met hagelslag tijdens de retreat!

Dus, vanuit mijn lichte hart:

Duizend kussen en heldere blikken in ogen als wereldbollen.

Arrancar

• Arrancar - to tear out by the roots.

En dat doe ik. Plant na plant, mostaza na mostaza. En dan maken we mostaza-soep, mostaza-pesto, mostaza-salsa en mostaza-zaad-mosterd. Hier ben ik niet Aranka, maar Arranca. Ook wel vroem vroem, omdat Arrancar ook nog het starten van de auto betekent.

Leven in de wildernis. Best wel. Houten bed in wit huis naast rivier. Blote voeten en springen van de waterval. Planten, zaaien, wieden, koken, nog meer wieden en nog meer koken. Vijftien hermanas en tien hermanos. Dan nog buren en vrienden en zo een grote, grote familie. Veel, druk, honden, kippen, kat en nog even dit en even dat. Weer een dag voorbij. Spelletjes, dansen, soms doen we yoga, of kijken we een pelicula. Elke keer als ik voorbij de zilversmidwerkplaats loop weer het gefluit van de mexicaanse jongens uit het dorp. Zonder uitzondering telkens weer, zelfs na vier weken. En ook vrienden hier, echte vrienden, die ik in mijn hart sluit tot we elkaar weer zien wellicht. Of wellicht ook niet. Dat blijft een rare ervaring, dierbare vrienden worden om dan afscheid te nemen tot wie weet ooit weer ziens. En dankbaar ben ik, om zo veel mooie mensen te mogen ontmoeten en me te laten inspireren door passies, dromen en kunsten.

En zo wordt het leven in Mexico eigenlijk steeds normaler. Ik neem het kleine busje naar het dichstbijzijnde grote dorp voor een uitstapje. Ik bezoek de buren, koop tamales en weet inmiddels hoe ik tortillas maak van mais. Af en toe sta ik versteld van hoe er opeens een spaans gesprek uit mijn mond komt. Een heerlijk gevoel, om te praten met de mevrouw van de tomaten of de chauffeur van de camionetta. En soms versta ik er ook niets van, maar dat kan ook komen doordat de meeste mensen hier hun eigen intrigerende maya-talen spreken.

Even een email sturen naar Chris, want die komt over twee dagen naar Mexico! Ik ga met mijn maatje Cris naar Abasolo, want daar is de dichstbijzijnde ciber. 'Hola meneer van het internetcafe, ik wil graag wifi gebruiken' zeg ik met mijn beste spaans en ik krijg een bonnetje met een code. Als mijn Ipad geen connectie vindt en ik de meneer vragend aankijk, antwoordt hij dat hier natuurlijk geen signaal is, want de meeste mensen wonen 'die kant op'. Logisch dus dat de antenne in die richting staat. Het centrale pleintje schijnt de beste verbinding te hebben en enigszins aarzelend installeren Cris en ik ons op een stenen bankje. Twee blanken, een jongen met lang haar en een meisje met blond haar, zitten in Abasolo op een bankje met twee computers. Grote en kleine bruine ogen staren ons aan. Giegel hier en giegel daar, mensen die opvallend langzaam lopen en een meneertje die langs komt om met een zacht 'buenas dias' een hand te komen geven. Een schattig pleintje met spelende jongens, een paar halve winkeltjes en een bibliotheek waar een paar meisjes met gekleurde, lange rokken en een boek onder hun arm staan te kletsen. Afijn, na een half uur nogsteeds geen signaal. Ik loop terug naar de ciber waar de man het nogal logisch vindt dat we geen internet kunnen ontvangen. Het is bewolkt, dan is dat heel normaal. Twee dagen, 3 uur in de bus en twee dorpen verder ben ik geslaagd in het sturen van een email naar Chris. Alles de moeite waard want nu is ze hier! Samen met mij, wiedend in de tuin en zwemmend in de rivier.

Als het even zou kunnen zou ik jullie hier wensen met de zonsondergang. Dan bij de rivier speelt zich een schouwspel af dat bewijst dat sprookjes echt bestaan. De hele tuin vol vuurvliegjes. Wel honderd flitsen en glitteren er door de lucht. Het water kabbelt, de lucht wordt koud. Tot ze weer weg zijn geniet ik van het magische gezicht van lichtjes in het donker die me vertellen 'alles is mogelijk', 'alles kan'.

En zo ga ik mijn weg. Met uitdagingen, dat ook zeker. Het gevoel van onveiligheid soms, van verhalen, van gebeurtenissen niet ver, maar niet dichtbij genoeg. De uitdaging van het leven in een grote groep mensen, van altijd delen, samen zijn, gast zijn. Van ontmoeten en vertrekken. Van missen en verlangen. Maar bijna altijd ben ik goed, blij, gelukkig. Want ik ben rijk, mijn zakken vol vuurvliegjes, zaadjes en bloemen. Mijn rugzak vol mooie woorden, knuffels, vrienden. Mijn hart zacht en mijn vingers in de aarde. Mijn haren in de wind. Van elke ervaring stop ik een stukje in een zakje, om te bewaren en te delen bij terugkomst. Want wat Mexico niet heeft, dat zijn jullie en daarom bewaar ik voor ieder wat tortilla, wat amor, en Arranca.

En dan nu weer op nieuw avontuur, waar ik de bijna Nederlandse kou ga inruilen voor opnieuw tropisch en warm. Ik besloot eens de stoute schoenen aan te trekken en ga dus opnieuw naar Mazunte! Maar dit keer niet om vrijwilligerswerk te doen, maar voor een yogacursus. Playa, mar, ballenas, downward-facing-dog, ik kom eraan!

Veel liefde,

Aranka

Denderende stilte

'Hola!' 'Buenas!' 'Hola amiga'.

Vrienden overal. Of vrienden van vrienden. Of vrienden van vrienden van vrienden. Mazunte voelt als thuis en het is moeilijk om over straat te lopen zonder iemand tegen te komen die wat te vertellen heeft. Het is dan ook niet zo groot, twee straten en een beetje. Maar er is een hoop. Ik woon in Om Shanti, een community met een woonplek, een yoga-sala en een restaurant. Mensen komen en gaan en meestal zijn we met zo'n 12 mensen. Bijna allemaal zijn het goede vrienden en we hebben het heel gezellig. We staan elke ochtend om 06.00 uus op voor een uur meditatie. Pwoeaa dat was moeilijk in het begin. Maar nu vind ik het een hele fijne manier om de dag te beginnen. Ik werk vijf uur per dag plus nog een beetje hier en daar. Soms werk ik in het restaurant en soms werk ik aan de tuin. Een grote uitdaging, want toen ik hier kwam was er nog geen tuin. Geen planten, geen zaden, alleen zand. Tja.. Maar ik en een vriendin uit Quebec hebben de permacultuur op ons genomen en nu heeft Om Shanti een 'nursery' (Nederlands wordt wat onwennig..), een kruidentuin en een tomaten en pompoenentuin. Alle planten zijn nog baby's, maar geduld is een schone zaak.

Iedereen houdt van yoga en dat is fijn. Ik kan elke dag les volgen of zelf yoga doen. Soms komen er reizigers langs met workshops acrobatiek, acroyoga of andere boeiende dingen en ik leer veel. Eens per week geef ik dansles. Ik vind het heel leuk om te voelen dat ik mensen iets kan geven met mijn kennis en passie voor dans en dat ze het leuk vinden. Ik geef (contact)improvisatielessen dus ik kan zelf ook lekker meeswingen. Met het jazzfestival twee weken geleden heb ik samen met een vriendin een kindervoorstelling gemaakt. Ons publiek waren de schattigste mexicaanse kindjes die gilden van enthousiasme. Ik was de kat en Dada vertelde een prachtig verhaal. De kalimba die ik van Floor heb gehad speelde ook een grote rol, als magisch geluid. Het was een heerlijke ervaring, om die lachende gezichten te zien. Ik geloof niet dat ze ooit zoiets meemaakten.

Ik ben hier nu al een maand en het is zo fijn om me thuis te voelen. Het tempo is heel relaxed, mensen zijn ontspannen en lopen op hun gemak. Alles op het gemak:). Binnen vijf minuten lig ik in de zee en dat is rijkdom. De golven zijn soms hoog, maar na wat wasmachines begrijp ik dat je onder een golf door moet duiken en niet erover heen moet springen.

Afgelopen week heb ik een 10-daagse Silent Retreat gedaan in een yogaschool in de buurt, Hridaya-Yoga. Hridaya betekent hart en het hart stond centraal in de retreat. Tien dagen veel meditatie, soms yoga en er waren lessen. Het was zo'n fantastische, inspiratievolle ervaring. Ik ben heel dankbaar dat ik dat heb mogen doen (ze hebben me een beurs gegeven voor het cursusgeld). Alles in totale stilte. Geen geluid, geen contact. We mochten niet kijken naar, of communiceren met anderen. Totaal alleen, maar ik vond het stiekem heerlijk. In het kort ging de retreat over 'wie ben ik', een vraag om niet te beantwoorden met het verstand, maar met het hart. Het hart als symbool voor onze 'zelf', de 'ik' die verder gaat dan ons verstand of ons lichaam. Alles resoneerde erg met mij, omdat ik het kon vertalen naar mijn eigen leven. Geen zweverigheid, maar heel gegrond. De meditaties draaiden om het leren luisteren naar het hart, wat een mogelijkheid geeft om los te komen van onze identificatie met onze gedachten, emoties en persoonlijkheden. De eerste dagen kwam mijn hoofd in opstand. Ik kon alleen maar denken dat ik het stom vond dat we zo lang moesten zitten en dat het gek is, al deze stille mensen. Of 'ik heb honger', of ' wat zullen we eten?'. Maar na een aantal dagen lukte het me om mijn gedachten stil te maken en alleen maar te zijn in stilte. Ik voelde me zo ontspannen, licht en warm en het enige dat overbleef was een diep gevoel van liefde. Voor het leven, voor mij, voor jullie. Dat gevoel is niet meer weggegaan sindsdien en ik heb me voorgenomen om het altijd te behouden. Ik ben blij, licht en kan dingen die met niet aangaan veel beter laten waaien.

Nu ben ik weer terug in het Om Shanti ritme en ik werk lekker door. Ik blijf hier nog tot begin januari en zwem dan weer naar een ander water.

Gisteren liep ik naar de winkel en zag een grote kerstman, een sneeuwbal en een ijspegel van stof aan de ballustrade van een huis hangen. Ik vond het maar een rare decoratie en het duurde een paar minuten voordat ik besefte dat het december is, en bij jullie bijna sinterklaas en kerst. Ik kan me kou niet zo goed meer voorstellen. Elke dag druipt het zweet langs mijn ruggengraat. Nu het bijna volle maan is, is de lucht 's avonds helder en fris en de palmbomen tegen de heldere hemel is zo'n prachtig beeld.

Liefjes, ik denk met regelmaat aan ieder van jullie en wens iedereen een fijne decembermaand. Doe sinterklaas veel groetjes en maak de kerstboom mooi!

Kus van Aranka