Alweer een blog? Heeft ze niets te doen?

Integendeel! Er gebeurt zo veel dat ik bang ben dat ik niet alles onthoud. Vandaar:

Mijn vertrek uit Mazunte was zacht. Omhelzingen van lieve armen als afscheid. De woorden in mijn oor gefluisterd: "This is your second home now". Met een hoofd vol herinneringen en een hart vol dankbaarheid loop ik het pad af naar de weg. Hand in hand met Chris. Onze tranen al opgedroogd. Het is goed, want wij missen elkaar wel, maar vergeten zullen we nooit. Mijn zware tas weer op mijn rug, het kleintje op mijn buik. Als ik in de camioneta stap zwaai ik nog een keer. Dag zee, dag huis, dag Hridaya, dag vrienden. Dag Chris.

En dan rijden we. Door de heuvels naar de stad. De zon gloeit als een reusachtige rode bol in de paarse lucht. Rood van liefde, denk ik licht weemoedig. Maar ook voel ik een enthusiasme van binnen. Ik ga weer op pad! Een nieuw avontuur, wat zal er op me wachten?

Guatemala!

Hallo, nieuw land. Hallo mooie mensen. Hallo prachtige natuur.

De reis naar San Marcos was pittig. Een hele dag hobbeldebobbel door de bergen. Zodra we Guatemala binnen rijden wordt alles zo mogelijk nog hobbeliger. Ik ben in een nieuw land, vertel ik mezelf. De weg ziet er precies hetzelfde uit als in Mexico. Op een ding na, op letterlijk iedere rots, steen, paal, muur, of overig plat oppervlak is met grote rode klodders verf geschilderd. Alsof elke meter ons eraan moet herinneren dat mensen hier de baas zijn. Een woord wordt constant herhaald. 'Lider'. Grote rode letters. O-ver-al! Ik kom erachter dat het een poltieke partij is. Ik stel me voor dat we in Nederland op iedere muur PVV zouden schilderen met rode letters. Pfjoew, gelukkig niet.

Als de zon zakt komt er door de mist langzaam een groot, blauw oppervlakte in zicht. Lago de Atitlan. Een meer omringt door vulkanen. Mijn thuis voor de komende onbepaalde tijd. En zo ben ik in San Marcos, de hippieplek der hippieplekken.

In het stuk dat ik nu ga schrijven ga ik proberen uit te leggen hoe het is hier. Stel je daarbij voor dat niets dat ik zeg in de buurt komt van hoe het echt is.

Kleine straatjes aan de voet van prachtige bergen. De natuur ruikt naar Portugal, zoals dennen. Maar dan gemixt met bananen en tropische planten. De kolibri vliegt zoevend door de tuin. De eerste ochtend werd ik gewekt door een eekhoorn leunend tegen mijn raam. Mijn eerste avond als ik aankom in het hostel waar ik over hoorde, hijgend en puffend van sjouwen met rugzak en bus, boot, heuvel, vraag ik of ze nog een bed voor me hebben. Nee sorry, vol. Op dat moment komt een vriendin uit Mazunte me tegenmoet. "Aranka! Ik dacht wel dat je het nog zou halen om vandaag aan te komen. Ik heb een bed voor je geboekt. Ik heb al betaald, kom maar mee." Dankbaar zucht ik diep, om me niet lang daarna op een zacht bed te laten ploffen. De volgende dag voel ik hoe moe ik ben van het lange reizen. Tijdens mijn ontbijt aan een tafel met een hoop reizigers, honden en ukelele's om me heen, bedenk ik me dat ik graag een rustige plek zou willen vinden. Ik ga op pad en bekijk de kleine straatjes waarin een interessante combinatie van toeristen en prachtige Maya mensen hun dag beginnen. Ik zie een bord La Paz, de vrede. Ik volg en kom bij een hostel omringd door prachtige tropische planten, bloemen en vogels. Meteen weet ik, hier wil ik verblijven! Er is nog een bed in el dormitorio, de slaapzaal. Eigenlijk verlang ik naar een plek voor mij alleen, maar de prijzen zijn hier hoog. Ik zou het graag even zien. Een Maya mevrouw met prachtige traditionele kleding laat me mijn bed zien. Een bed in een vide van een prachtige kamer van hout met grote ramen die openen naar de tuin. Ja! Ik wil hier slapen!

Ik verhuis mijn spullen en geniet van de kamer waarin de overige bedden onbezet zijn. En wat een geluk heb ik. Hoe het kan weet ik niet, want het is paasvakantie en hoogseizoen, maar al vier dagen heb ik deze prachtige kamer voor mij alleen voor de prijs van een slaapzaal-bed.

Ondertussen

Doe ik dansworkshops, kirtan en cacao-ceremonies, gisteren heb ik leren drummen bij het vuur. Er is yoga op elke straathoek en iedereen loopt op blote voeten. Ik heb vrienden gemaakt bij de soup&jam, en kom per straat minstens twee mensen tegen die voelen alsof ik ze al jaren ken. "What's your name? Aranka? I live there, come over for a coffee whenever you like!" Elke dag begin ik zonder plan en iedere dag plof ik in mijn bed met een tollend hoofd van een wervelende dag. De leukste ontmoetingen met mensen van over de hele wereld. Prachtige verhalen, open harten. Veel mensen die hier al maanden of jaren zijn: caught in the vortex of the Lake.

Ik moest even wennen hier. Aan de intensiteit van de hoeveelheid mensen, activiteiten en toerisme. Maar nu voel ik me thuis, heel erg thuis. Ik lach om het duizelingwekkende aanbod van therapieen, treatments en alternatieve methoden waar ik nog nooit van gehoord hebt. Alles is hier te helen. Er wordt hier heel wat ge-astrotravel-soundbowlhealing-juicecleanse-detox-chakrapurification-fast-ed. Maar ik vermaak me goed met yoga en dans en de boeiende gesprekken.

En toen zocht ik een thuis. Ik sprak met wat mensen over wensen en hoopte dat ik iets zou vinden met natuur en waar ik het meer kon zien. En iets rustigs, buiten alle centrumhektiek. En floeps, vanaf zaterdag heb ik een houten huisje in iemands tuin waar het ruikt naar verse dennenbomen en waar ik het meer zie vanuit de douche, de wc, de keuken en mijn bed. Ik kan er maar een week terecht, maar besloot het toch te nemen.

Vandaag was ik op bezoek bij vrienden van vrienden uit Mazunte met een retreatcenter en een tuin aan het meer en een puppy(!). Een fantastisch prachtige plek in een buurtdorp met 0 toeristen. Bijzonder aardige mensen die hulp zouden willen met de tuin. Laat ik dat nou precies leuk vinden. Of ik wil komen helpen met de tuin? In ruil voor mijn eigen kamer? Maar het kan pas vanaf de 12e? Precies als ik uit dat andere huisje moet? Oke, nu is het geen toeval meer. Ik weet niet wat er met dit meer aan de hand is, maar er is iets heel bijzonders hier. Ik heb nog nooit meegemaakt dat alles zo'n flow heeft. Ik doe helemaal niets, ik geef me over aan de dag, doe af en toe een wens en alles gebeurt. Ik lijk wel jarig op ieder moment. Ik vier het San Marcos leven dan ook volop. En ik lach met dankbaarheid. Wat een bijzondere les leer ik hier. Op het moment dat ik mijn angst voor wat er gaat gebeuren, mijn plannen en ideeen los liet en me overgaf aan de stroom, zwommen de vissen zo mijn mond in. Alsof het meer beter weet wat ik wil dat ikzelf..

Ik geloof dat ik mij ook in the vortex of the Lake bevind.

En ik hou het zo wel een tijdje uit.