Elegant is het niet.. Leuk wel! Licht puffend hijs ik mijn drie-meter-lange-stok-met-netje de lucht in. Ik vis matazano's, een soort mango/appels/peren die flatschen als ze van de boom vallen. Daarom vis ik ze met een net om ze daarna op te eten bij mijn havermout. Met cacao, want alles gaat hier gepaard met cacao. Vissen is mijn nieuwe hobby en wat een geluk dat mijn hutje op de heuvel omringd wordt met matazano-bomen. Het huisje van klei en hout waar ik in woon was een cadeautje, het kwam me zomaar aanwaaien. Het staat op de heuvel, 20 minuten lopen van het centrum van San Marcos. Perfect, want afgelopen weken was er een groot kermisfeestspectakel met heel veel fanfare en 'hippe' muziek. En de fanfare moet ook oefenen, minstens twee uur per dag, dus ik zit helemaal perfect op mijn heuvel. Ik heb een fantastisch uitzicht op het meer en de vulkanen, al wordt het elke dag neveliger. De regen komt en iedereen kijkt er naar uit. De aarde is droog en de blaadjes hangen slap.

Vele uren heb ik besteed op mijn stoepje, genietend van de rijke variatie aan vlinders en vogels en andere gekke beesten. Een vos, eekhoorns en nog meer dieren die geen nederlandse naam hebben.

Een stukje verder op de heuvel woonde een vriendin en een stukje naar beneden nog twee. Dus helemaal alleen was ik niet. We hebben vuur gemaakt en de sauna aangestoken. We hebben gedanst en gezongen en uren lang gepraat over het leven. Dat alles met warme cacao natuurlijk. Het leven is een feestje hier en het 'niets' doen heeft me bijzonder veel dingen geleerd. Dingen die ik nog wel eens vertel, als ik je weer in het echt zie.

Mijn vrienden zijn vertrokken en ik verlaat morgen ook mijn heuvel. Met dankbaarheid en een plek in mijn hart. Een schatkist vol aan mooie herinneringen.

Ik ga voor een tijdje wonen bij Emma en Severin, twee vrienden die ook weer vrienden zijn van iedereen die iets met Hridaya (van Mazunte) te maken heeft. Ik ga ze helpen met de tuin. De regen komt eraan en de zaadjes kunnen de grond in. Hoera! Ik ga tuinieren! Als opening beginnen we met een feest komend weekend, met cacao, vuur, muziek en een verplichte nachtelijke duik in het meer. We vieren het leven.

Ik voel me thuis hier. In mezelf en in Atitlan. Het is jammer dat het zo ver van Nederland is, want ik zou hier zo kunnen wonen. De openheid van de mensen, zowel van de Mayas als de reizigers is bijzonder mooi. De natuur is wonderschoon en er is genoeg te doen!

Zo vermaak ik me. Mijn ogen helder en mijn hart open.

Ik stuur mijn liefde met de wind.