Het gewone leven gaat natuurlijk gewoon door. Chris en ik komen terug uit Pana – de stad- want ik had een afspraak bij de tandarts. Te veel tortillas gesnoept. We klimmen de berg op naar het huis waar we op mogen passen. Inclusief kokosnoten, gouden uitzicht en spinnende kat. Eindelijk thuis pak ik de sleutel als mijn oog valt op het houten luik. `Hè, dit luik staat open`, hoor ik mezelf zeggen, terwijl mijn hoofd verward terug gaat naar het moment van vertrek. `Hier staat een ladder`, zegt Chris, terwijl mijn oog omhoog kijkt naar het balkon. BAF BAF BAF! Luid gestamp op de bovenverdieping. Verschrikt kijk ik in de grote ogen van Chris, `vlug, verstop de tassen!` `We moeten iets doen!` fluistert Chris met iets van breekbare dapperheid in haar stem. `Liever mijn spullen dan mij`, fluister ik terug met minder zin om de boef te ontmoeten. In de verte zie ik een man op het pad lopen. Ik ren naar hem toe en vraag hem om hulp. Met zijn drieen gaan we naar binnen en onderzoeken elke hoek en elk gat. Niemand.. Er was geen mogelijkheid om ongezien te ontsnappen en toch is het huis leeg. De man vertrekt en Chris en ik vallen elkaar eerst bibberig in de armen om dan uit te barsten in een grote lachbui.

Dit was beroving nummer twee. Ik had geluk deze keer, op mijn schoenen na niets gestolen. Het meeste was ook al weg. Twee keer beroofd. Niemand gezien, spullen weg en geen spoor. De inbraken waren bijna elegant, zo subtiel zonder sporen, zonder rommel. Alsof een onzichtbare hand alles van geldwaarde pakt zonder de rest aan te raken. Een interessante ervaring, een goede les in loslaten. Ik kan zelfs een gevoel van compassie oproepen voor de mensen die zo arm zijn dat ze geen andere optie zien dan beroven.

Behalve deze twee onplezierigheden is mijn tijd in Guatemala fantastisch geweest. De mensen zijn zacht en vriendelijk, de natuur is schitterend en het uitzicht als een warme deken. Ik heb lieve vrienden gemaakt en voelde me thuis in mezelf en thuis in Atitlan. Ik heb genoten van tuinieren met vrienden, zingen, dansen, yoga, een massagecursus (aanmeldingen via info[at]arankamasseertjestressweg.nl) en sauna`s in paddestoelen van klei met vuur. Ook heb ik vrouwen bezocht die zelf hun katoen groeien, daar draad van maken, kleuren met natuurlijke pigmenten en daar prachtige sjaals van weven. Ik neem er een paar mee naar nederland, mocht je er een willen. Ik heb besloten om in plaats van onvrijwillig mijn spullen te laten stelen, deze vrouwen te steunen in hun handarbeid. Veel van deze vrouwen moeten een inkomen verzamelen voor hun familie en veel hebben niet meer dan 1,5 euro per dag te besteden voor de hele familie. Door te weven met traditionele methodes en de producten te verkopen kunnen ze een beter leven opbouwen en hebben de kinderen kans op educatie.

En dan nog wat. Mocht je me missen, dan heb ik goed nieuws. Ik ben over 6 dagen in Nederland.. Je kunt me komen knuffelen in het nieuwe bospaleis van papa en mama in Schijndel. Ik heb dus geen telefoon meer, dus stuur me een mailtje!

Ik geniet nog even van mijn laatste dagen in San Cristobal en vlieg dan via Cancun naar Madrid en Nederland.

Tot snel, joepiejajee!