Ik zit nu op het terras van Hridaya, de yogaschool. Ik kijk uit over een eindeloos blauwe zee. De wind verfrist mijn warme gezicht. Ergens in de verte ruik ik iets lekkers, waarschijnlijk enchiladas of zo. Ik kan niet ophouden met het kijken naar de vogels in de lucht, zwevend alsof ze gedragen worden door de wind. Grote zwarte vleugels, witte buiken, rode bek. Scherpe adelaarspoten. Ze lijken het leven te beschouwen van boven, soepel, maar accuraat.

Dit verhaal als poging tot delen van mijn Mexicaanse leven. Ik wil alles schrijven. Maar hoe vertel ik over de geuren van tacos met zilte zee, de kleur van de lucht vlak voor zonsopkomst, de helderheid van de sterren bij nieuwe maan, de vibraties van mijn dansende hart in meditaties? Ik zou graag vertellen over hoe blij ik ben, dansend met vrienden op het dak bij volle maan, onze monden vol ijs. Hoe de golven me nederig laten voelen als ik rollend door het zand aan spoel. Dat ik hardop lach als ik mijn bruine armen in het blauwe zeewater zie, terwijl ik me inbeeld dat ik een zeemeermin ben.

Ik ben een bofkont en een gezegend mens. Het leven is zacht en warm, de zee fris, de vriendschappen helder als het water. De yogaschool heeft een non-dualistische filosofie over het leven met een open hart, alles is een. Ik ben nog nooit in een community geweest waar ik kijk in zulke heldere ogen, waar ik aangekeken wordt zonder oordeel, zonder labels, zonder goed of fout. Ik ben ik, jij bent jij en samen zijn we wij. Mensen leven met aandacht, eerlijkheid en oprecht contact. Ik vind het bijzonder aangenaam. Geen pretenties. Geen voor wat hoort wat. Geen mijn en jouw.

Het leren over leven met een open hart fascineert me mateloos. Alle yogalessen en meditaties staan in het teken van 'the benefit of all beings', opdat eerlijkheid en transparantie, het cultiveren van liefde en compassie, voor eenheid en harmonie zorgen. We leren over aanwezig zijn, present, aandacht voor wat nu hier is, niet wat later wellicht. Geen angst voor dat wat komen gaat, maar enthousiasme voor waar nu je hart is.

Ik heb drie weken de module 1 cursus gevolgd, wat afgesloten is met een certificaat. Daarna ben ik voor 10 dagen de stilte in gegaan. Dat deed ik al in november, en dat heeft me zo geïnspireerd dat ik dat opnieuw wilde doen. Dit keer een heel ander avontuur. De retreat in november voelde heel erg als volhouden, discipline en intens nieuw materiaal. Deze tweede keer was veel gemakkelijker. Ik was comfortabel in de stilte, ik voelde me heel ontspannen. Ik heb in stilte hard gelachen bij het observeren van wat er in mijn hoofd gebeurt, van de constante golven aan gedachten die aanspoelen. Om te delen, een greep van een aantal seconden aan gedachten tijdens meditatie: 'goed, ik moet nu stilzitten, stilte, hart, eieren koken, niet vergeten eieren te koken, ik kan die blauwe pan wel gebruiken, o nee stilte, adem in, adem.., wat kostten die eieren eigenlijk?, ik hoop dat er niemand thuis is, shit stilte is moeilijk, hart, hij zei aandacht op het hart, ja, het zou echt onhandig zijn als mijn huisgenoten thuis zijn, dalijk gaan ze praten, ik heb zin in eieren, hart, hart...' Zoiets gaat dat dan. Dagelijks 5,5 uur zitten, proberen de stilte te vinden, maar het grootste gedeelte van de tijd komen de bizarste, onrelevantste en oppervlakkigste gedachten voorbij. Ook veel herinneringen, het meisje op het campingstoeltje, liefjes thuis en wensen voor de wereld. Ik kan niet goed vertellen hoe veel impact deze maand op me heeft gemaakt. Maar ik voel me fris, blij en ik merk dat ik veel beter kan genieten van het moment. Ik herken wanneer mijn hoofd onnodig gaat piekeren over wat er in de toekomst wellicht zou kunnen gebeuren. Ik kan beter afstand nemen van dingen die ik stom vind, zoals huisbazen, geld en oorverdovende, valse fanfares om 06.30 in de ochtend.

En ik was jarig! Dat was heerlijk. Chris heeft met me gevierd, we zijn hermanitas del corazon, zusjes van het hart. Ik had een prachtig feestje in het pas geopende restaurant van vrienden, met kaarsjes, raw-vegan-chocolatecake en een heleboel fijne mensen van de yogaschool en omstreken.

Ja, het leven is een paradijs.

En gaat aan het eind van de week een nieuwe wending nemen. Ik ga naar Guatemala, waar ik nog nul plannen heb. Alles weer open, leeg en nieuw. Chris blijft hier, net als mijn andere vrienden en de yogaschool. Spannend om een nieuwe weg te gaan, want ik voel me hier heel erg thuis. Maar ik kijk er ook naar uit, laat maar komen dat avontuur. Want ik heb mijn hart als kompas en gids, als beste vriend en stevige ik. En mijn hart klopt, klopt altijd, en dus is alles mogelijk.

Ik mis ook Nederland. Niet de haast, de snelheid van de klok, de individualiteit, maar wel jullie, ja jullie. En Nederlands, en schone straten, en pindakaas. Ik heb zelfs gefantaseerd over een bruine boterham met hagelslag tijdens de retreat!

Dus, vanuit mijn lichte hart:

Duizend kussen en heldere blikken in ogen als wereldbollen.