• Arrancar - to tear out by the roots.

En dat doe ik. Plant na plant, mostaza na mostaza. En dan maken we mostaza-soep, mostaza-pesto, mostaza-salsa en mostaza-zaad-mosterd. Hier ben ik niet Aranka, maar Arranca. Ook wel vroem vroem, omdat Arrancar ook nog het starten van de auto betekent.

Leven in de wildernis. Best wel. Houten bed in wit huis naast rivier. Blote voeten en springen van de waterval. Planten, zaaien, wieden, koken, nog meer wieden en nog meer koken. Vijftien hermanas en tien hermanos. Dan nog buren en vrienden en zo een grote, grote familie. Veel, druk, honden, kippen, kat en nog even dit en even dat. Weer een dag voorbij. Spelletjes, dansen, soms doen we yoga, of kijken we een pelicula. Elke keer als ik voorbij de zilversmidwerkplaats loop weer het gefluit van de mexicaanse jongens uit het dorp. Zonder uitzondering telkens weer, zelfs na vier weken. En ook vrienden hier, echte vrienden, die ik in mijn hart sluit tot we elkaar weer zien wellicht. Of wellicht ook niet. Dat blijft een rare ervaring, dierbare vrienden worden om dan afscheid te nemen tot wie weet ooit weer ziens. En dankbaar ben ik, om zo veel mooie mensen te mogen ontmoeten en me te laten inspireren door passies, dromen en kunsten.

En zo wordt het leven in Mexico eigenlijk steeds normaler. Ik neem het kleine busje naar het dichstbijzijnde grote dorp voor een uitstapje. Ik bezoek de buren, koop tamales en weet inmiddels hoe ik tortillas maak van mais. Af en toe sta ik versteld van hoe er opeens een spaans gesprek uit mijn mond komt. Een heerlijk gevoel, om te praten met de mevrouw van de tomaten of de chauffeur van de camionetta. En soms versta ik er ook niets van, maar dat kan ook komen doordat de meeste mensen hier hun eigen intrigerende maya-talen spreken.

Even een email sturen naar Chris, want die komt over twee dagen naar Mexico! Ik ga met mijn maatje Cris naar Abasolo, want daar is de dichstbijzijnde ciber. 'Hola meneer van het internetcafe, ik wil graag wifi gebruiken' zeg ik met mijn beste spaans en ik krijg een bonnetje met een code. Als mijn Ipad geen connectie vindt en ik de meneer vragend aankijk, antwoordt hij dat hier natuurlijk geen signaal is, want de meeste mensen wonen 'die kant op'. Logisch dus dat de antenne in die richting staat. Het centrale pleintje schijnt de beste verbinding te hebben en enigszins aarzelend installeren Cris en ik ons op een stenen bankje. Twee blanken, een jongen met lang haar en een meisje met blond haar, zitten in Abasolo op een bankje met twee computers. Grote en kleine bruine ogen staren ons aan. Giegel hier en giegel daar, mensen die opvallend langzaam lopen en een meneertje die langs komt om met een zacht 'buenas dias' een hand te komen geven. Een schattig pleintje met spelende jongens, een paar halve winkeltjes en een bibliotheek waar een paar meisjes met gekleurde, lange rokken en een boek onder hun arm staan te kletsen. Afijn, na een half uur nogsteeds geen signaal. Ik loop terug naar de ciber waar de man het nogal logisch vindt dat we geen internet kunnen ontvangen. Het is bewolkt, dan is dat heel normaal. Twee dagen, 3 uur in de bus en twee dorpen verder ben ik geslaagd in het sturen van een email naar Chris. Alles de moeite waard want nu is ze hier! Samen met mij, wiedend in de tuin en zwemmend in de rivier.

Als het even zou kunnen zou ik jullie hier wensen met de zonsondergang. Dan bij de rivier speelt zich een schouwspel af dat bewijst dat sprookjes echt bestaan. De hele tuin vol vuurvliegjes. Wel honderd flitsen en glitteren er door de lucht. Het water kabbelt, de lucht wordt koud. Tot ze weer weg zijn geniet ik van het magische gezicht van lichtjes in het donker die me vertellen 'alles is mogelijk', 'alles kan'.

En zo ga ik mijn weg. Met uitdagingen, dat ook zeker. Het gevoel van onveiligheid soms, van verhalen, van gebeurtenissen niet ver, maar niet dichtbij genoeg. De uitdaging van het leven in een grote groep mensen, van altijd delen, samen zijn, gast zijn. Van ontmoeten en vertrekken. Van missen en verlangen. Maar bijna altijd ben ik goed, blij, gelukkig. Want ik ben rijk, mijn zakken vol vuurvliegjes, zaadjes en bloemen. Mijn rugzak vol mooie woorden, knuffels, vrienden. Mijn hart zacht en mijn vingers in de aarde. Mijn haren in de wind. Van elke ervaring stop ik een stukje in een zakje, om te bewaren en te delen bij terugkomst. Want wat Mexico niet heeft, dat zijn jullie en daarom bewaar ik voor ieder wat tortilla, wat amor, en Arranca.

En dan nu weer op nieuw avontuur, waar ik de bijna Nederlandse kou ga inruilen voor opnieuw tropisch en warm. Ik besloot eens de stoute schoenen aan te trekken en ga dus opnieuw naar Mazunte! Maar dit keer niet om vrijwilligerswerk te doen, maar voor een yogacursus. Playa, mar, ballenas, downward-facing-dog, ik kom eraan!

Veel liefde,

Aranka